De eerste dag meteen in het diepe

Lieve lezers, 

Zoals jullie weten zijn we aangekomen in Johannesburg, wel te verstaan in Soweto. De busreis van het vliegveld naar onze nieuwe gastgezinnen was redelijk lang, dat komt omdat de 'black community' het verste weg woont van het centrum van Johannesburg. Onderweg keek ik mijn ogen al uit naar de natuur die we onderweg tegen kwamen, de geuren die je rook door de open raampjes in de bus en de mensen die ik onderweg zag. Het raakte me, ik besefte dat alles wat ik zag het dagelijks leven is van deze mensen. Het waren niet de beste omstandigheden om midden op een kruispunt je mango's te moeten verkopen aan busjes. Ik werd er stil van en een beetje emotioneel, wij stappen over 3 weken weer in het vliegtuig naar ons koude kikkerlandje. We gaan deze weken veel voor iedereen in Zuid-Afrika doen, maar toch laat je ze achter. 

Toen ontmoette we onze Mamma's, het was echt magisch. We kregen allemaal meteen een knuffel toen ze ons zagen. Toen riep de Mamma van Floortje en mij onze namen, we keken haar aan en voor mij voelde het meteen vertrouwt. We kregen een dikke knuffel, toen kwamen we op het punt dat ze onze namen moest gaan uitspreken. Floortje werd uiteindelijk Flora en Eline werd Elina, toch allemaal wat makkelijker. Hier in Zuid-Afrika krijgen we allemaal een Zuid-Afrikaanse naam. We moesten onze interesses vertellen en waar we van hielden, dan ging onze Mamma Neli voor ons een Afrikaanse naam bedenken. Mijn naam is geworden: Nosipho, het betekent 'Een gift' ik ben een gift voor Mamma Neli en ik weet ook voor mijn ouders. Ik kreeg meteen kippenvel toen ze de betekenis vertelde, dat was niet de enige keer. Toen alle Mamma's voor ons gebeden gingen zingen en wij mochten mee doen, ik kon niet stil blijven staan en kreeg tranen in mijn ogen. Het was zo speciaal! 

We hebben ook een zus erbij gekregen en een papa. Ook hebben ze 2 hondjes waardoor ik die van mij in Nederland nog erger mis. Ik had een envelop gekregen in Nederland van mijn zus en haar gezinnetje die ik open mocht maken in Zuid-Afrika. Dat heb ik gedaan en meteen gedeeld met mijn Mamma en zus hier. Ze vonden het super lief, mooi en heel leuk om zo mijn familie te leren kennen. 

Na het opfrissen en het leren kennen van het gastgezin stapte we in de bus voor een tour en een bezoek aan 'Het Hector Pietersen muzeum'. Het museum was erg indrukwekkend en gaat over het vredige protest wat de Afrikaanse studenten hebben gehouden omdat ze les wilde in het Afrikaans. In deze tijd was de Appartheid nog erg aanwezig en werdt dit vredige protest gestraft door een afslachting door de blanken met geweren op de studenten. We waren net buiten en gingen verder met de tour, we vertrokken naar het armste deel van Soweto. Hier kregen we een rondleiding door een local die ons meenam in de wijk met golfplaten huisjes, het riool zijn eigen slootje had gevormd door de wijk en de kinderen op bloten voeten met stokken speelde. Het begon te regenen en gingen snel even een huisje binnen. Een huisje was het zeker, 1 slaapkamer met een bed en een kast, een keuken met een tv en een tafel. In dit huisje slapen ze, als het niet buiten kan door regen, met 28 personen. En als het dan regend dan regent het ook binnen. Terwijl wij daar binnen stonden, zat oma aan tafel met haar dochter, het kleinkind zat op een emmer haar behoeftes te doen en er was ook een kitten die zielig in het gangpad zat. Het huisje stond bomvol met de 16 personen met wie wij waren, laat staan 28...

Op de terugweg in de bus was iedereen er helemaal stil van, de reacties waren: shocking, sad en heavy. Wij stapte het busje weer in maar de mensen en kinderen die we daar tegen kwamen, bleven daar. We waren in de regen vertrokken, het werd steeds meer en heftige donder en bliksem. Floortje en ik dachten meteen aan de mensen en de golfplaten huisjes waar ze in leefde. Wat zouden hun nu doen? Met 28 familie leden water opvangen wat door het dak heen komt? Het is een naar gevoel om overna te denken, maar het gebeurt. Onze gids had ons een beetje meer gerust gesteld, hij zei dat het zo is en zo zal blijven. Dat we ons niet schuldig hoeven te voelen dat wij weer weg kunnen en alleen kwamen kijken hoe deze mensen leven. 'Nee,' zei hij, 'jullie komst doet alleen maar goed, jullie komen inderdaad alleen kijken maar de mensen hier weten ook nu jullie de situaties mee gemaakt hebben dat elk van jullie de mensen hier altijd zullen meenemen in gedachten en hart, dat is al heel veel.' 

Hiermee wil ik deze dag afsluiten, het is en blijft een bijzondere, leerzame en super speciale ervaring die ik hier mag meemaken. Ik vind het super dat ik dit allemaal met jullie kan en mag delen. 

Dikke kus en tot morgen XX

**Het filmpje van de ontmoeting met onze Mamma's staat op de Facebook pagina van het excellentie programma, een link heb ik gedeeld in mijn blog 'Laatste dagen voor vertrek'.