Tafelberg en goodbye party, dag 18

Lieve lezers, 

Gister is het erg laat geworden vandaar dat de blog in de ochtend online is gekomen. Het was een vroege ochtend, dit was niet erg want we gingen de Tafelberg beklimmen!! De nacht was heel erg heet, niet veel studenten hadden goed geslapen dus was het erg stil in de bus. Op één na, Lisa. Die had energie voor 10 dit omdat ze morgen jarig is, 30 januari. 

We arriveerde iets na 8 uur bij de voet van de tafelberg waar we omhoog zouden gaan lopen. Floortje en ik hadden van Mamma Prim veel water mee gekregen. Aan het begin stond ook aangegeven dat je minimaal 2 liter water per persoon mee moest hebben als je ging lopen. We pakte de zwaarste route, we zouden ongeveer 2 uur onderweg zijn naar boven. Hoe zwaar het zou worden had ik geen verwachtingen van. 

De tocht was heel zwaar, het was warm, ondanks dat we in de schaduw liepen. We moesten veel drinken en iets vaker stoppen. Op een gegeven moment, na heel veel trappen kwamen we aan bij een ladder waar we met handen en voeten op moesten klimmen. Dat was nog niet alles, boven aan de ladder kwam het klimmen pas echt. We moesten tussen een watervalletje stenen en boomstammen ons naar boven duwen en trekken. 

Ik dacht dat we bijna op de helft waren, dat bleek niet zo te zijn. Maar het uitzicht wat we kregen toen we het klimmen achter de rug hadden. 

Na nog even lopen kwamen we bij een meer. Boven in de bergen zo'n groot meer, het was een beetje onwerkelijk. Hier hebben we even wat gegeten en naar mensen gekeken die zo gek waren om te gaan zwemmen. 

We liepen verder met een volle buik. Door een mooi landschap wat je niet zou verwachten zo hoog in de bergen. 

Toen werd het heel mistig, er kwamen meer en meer wolken. Dit betekende dat we boven op de tafelberg geen uitzicht zouden hebben. 

We kwamen aan bij een splitsing, gelukkig heeft Joost deze berg al een paar keer beklommen dus die wist waar we heen moesten. We gingen naar links, na nog geen 2 minuten draaide we om. De wolken werden steeds meer, we keerde om en gingen bij het punt voor ons weer links. Recht omhoog...

4 oudere vrouwen haalde ons in, ik weet niet wat hun op hadden maar die rende bijna naar boven. We gingen weer klimmen en klimmen naar boven. Het uitzicht bleef me verbazen. Soms moest ik echt even stil gaan staan om ervan te kunnen genieten. Je moest zo opletten waar je je voeten neer zetten dat je stil moest staan om omhoog te kunnen kijken. 

Met de hoogte had ik even wat moeite mee, ik was moe en ik kreeg even geen lucht meer. Na wat liefde van de groep en wat rust kon ik weer rustig verder klimmen. Er werd goed op mij gelet door de rest van de groep, dat was erg fijn. 

We bleven maar door de wolken lopen, de hoop zakte een beetje in de schoenen dat we geen uitzicht zouden hebben. De planten werden minder en zo ook de bomen en het gras. We liepen steeds meer op stenen. We kwamen over de rand, een wind vlaag duwde me bijna om en we zouden beloond worden met een super mooi uitzicht. Dat was jammer genoeg niet zo. We gingen op de rand zitten en wachtte dat de wolken weg zouden trekken. 

We hadden de hoop bijna opgegeven en liepen richting de kabelbaan. Hier waren we aan het beslissen wie er mee naar beneden zouden lopen en wie er met de kabelbaan naar beneden zouden gaan. De hemel trok open en we werden nog beloond met het mooie uitzicht.

Ik ging samen met 9 andere naar beneden lopen. Ik had erg last van mijn knieën maar ik wist als ik niet naar beneden zou lopen, het van de rest van mijn leven bespijten. Daar gingen we dan, met de benen wagen naar beneden. Het was niet dezelfde weg als omhoog, dat was goed ook. Maar deze weg naar beneden zou ik niet omhoog willen lopen. We kwamen wat mensen tegen, het was denk ik ongeveer 11 uur in de ochtend. Het was echt al heel warm en deze tegenliggers hadden het erg zwaar, één koppel had maar 1 fles water van een liter bij. Ze waren nog niet op de helft omhoog aan het lopen. We hebben ze geadviseerd om terug naar beneden te gaan, met zo weinig water is het heel gevaarlijk om op dit tijdstip deze tocht te maken. Ze zijn gelukkig omgedraaid en met ons mee naar beneden gelopen. De weg naar beneden was stijl! Niet normaal, met zere knieën was het alsnog alle moeite en pijn waard. 

We zagen de bus beneden op de weg staan, we dachten dat het dichtbij was. Dat bleek dus niet zo te zijn, het was niet erg maar het werd steeds warmer. De groep werd steeds moeier en sommige mensen gleden uit en gingen door hun enkel. Voorzichtig liep ik het laatste stukje naar beneden, de groep was verder vooruit gelopen en Joost, Rik en Jasper waren nog ver achter me. Ik heb eventjes alleen gelopen, dat was echt heerlijk. Helemaal alleen in de middel of nowhere, ik hoorde alleen de vogeltjes fluiten, het beekje naast me en mijn eigen voetstappen. Echt genieten was dit! Eenmaal veilig aangekomen beneden zat de groep de wachten in de schaduw met water. Het was een heerlijk gevoel weer op vlakke veilige grond te staan, ook was het een heerlijk gevoel om dit te kunnen en mogen doen. Ik had deze tocht never van mijn leven willen missen, als je ooit in de buurt bent? Alsjeblieft, ookal vind je het lastig, het is alle moeite, pijn en zweet waard!! 

Thuis bij Mamma Prim aangekomen heb ik zitten spelen met de tweeling, daarna snel in bad geweest want we zouden met z'n alle eten en feesten. De laatste avond was aangebroken. We hadden een shirtje gekregen van onze Mamma, deze hebben we allemaal aangetrokken voor de laatste avond. 

Na lekker eten en gezellige mensen begon het te schemeren en de drank toe te slaan. Het werd laat en super gezellig, ik heb veel gedanst met de kindjes en de Mamma's. Het was een perfecte afscheidsavond, een avond om nooit te vergeten. Floortje en ik liepen met Mamma Prim naar huis, pakte de doos koekjes en kletste nog gezellig na over de avond. 

Dikke kus XX